ทุกข์เพราะใจมันพ่ายกระแสสมมุติ

ขอสาธุคุณขอให้มีแต่ความร่ำรวย

ตอนนี้เพิ่งเซ็ตเครื่องใหม่ ข้อมูลที่เคยทำบางอย่างมันหายไป คนป่าอย่างข้าจึงมั่วชิบหาย

ทำอะไรไม่ค่อยเป็นกะอีเครื่องมือพวกนี้ จึงขอทำเท่าที่ทำได้และว่างพอ

ขอให้พวกเราพอได้คุยได้กล่าวกันในแต่ละวันก็พอแล้ว

การได้มาเกิดเป็นมนุษย์นี่ สุดแสนจะประเสริฐท่านรู้ไหม

แต่เรามักจะเสียเวลาไปกับสิ่งที่มันไร้ค่ากับชีวิต ที่แสวงหากันไม่รู้จบเราไม่รู้ว่ามันเป็นขยะ

กระแสแห่งขยะนี้มันเย้ายวนใจ ตกในกระแสมันเมื่อไหร่ ใจดวงนี้ถอนยาก

สิ่งเลวร้ายผ่านมาก็ผ่านไป ลองหยิบก้อนหินขึ้นมากำดูซิ บีบมันเข้าไป บีบมันเข้าไป

ความเจ็บทั้งหลายมันเกิดที่ไหนหนอ ที่มือหรือที่หิน

คลายมันออกมาดู ความเจ็บทั้งหลายมันจะจางหายไป

สำคัญเราคลายเป็นไหม หรือกลับกำแน่นเข้าไปด้วยด้วยอารมณ์แค้นหลาย

เรากำหิน เราแค่ว่า เราเจ็บที่มือ

เราพิจารณาหาความจริงลองดูซิ มันเจ็บที่มือจริงหรือ

มือเราอยู่ไหน ทำไมเราจึงเจ็บเมื่อกำหิน

หนังเป็นมือ เล็บเป็นมือ ขนเป็นมือ ผ่ามือ นิ้วมือ นี่มันมือหรือ

เนื้อเป็นมือ กระดูกเป็นมือ เอ็นเป็นมือ หรืออะไรเป็นมือ เราบอกได้ไหม

ชี้มา ว่าอะไรที่มันเป็นมือ

มองดูซิ ดูความจริง ว่าที่เรียกว่ามือ มันอยู่ตรงไหน

หากเข้าใจว่าทั้งหมดทั้งหลายนี่ เรียกว่า มือ

ก็แสดงว่า มือมันเป็นแค่ชื่อเรียกขององค์ประกอบทั้งหลาย ที่เราสมมุติชื่อขึ้นมา

มือมันเป็นแค่สมมุติ ของทั้งหลายที่มันมี

มือจริงๆ มันไม่มี ที่มี มันเป็นแค่สมมุติเรียกองค์ประกอบทั้งหลายที่เป็น หนัง เล็บ ขน เนื้อ เอ็น กระดูก ที่มันเป็นส่วนหนึ่งของแขนเรา

เราเจ็บมือ มือมันอยู่ตรงไหนให้เราเจ็บ

เนื้อเจ็บ หนังเจ็บ หรือกระดูกมันเจ็บ

ความเจ็บมันเกิดที่ตรงไหน

ตรงไหนที่เรียกว่ามือเจ็บ

ถ้ามือเจ็บ มันก็เจ็บอย่างสมมุติ เพราะมือมันไม่มี

ที่มีมันเป็นสมมุติจากหนัง เอ็น เนื้อ กระดูก

อะไรที่สมมุติ มันเจ็บไม่จริง

เมื่อไม่จริง ทำไมจึงหลงไหลไปกับกระแส แห่งเราที่เจ็บมือ

ความท้อแท้ทั้งหลายก็เหมือนกัน

มันสมมุติน้องๆ เอ๋ย ไม่มีเลยที่ส่วนใหนมันจะเจ็บปวด

เบื่อ ท้อแท้ สิ้นหวัง ไม่ได้ดั่งใจ มันเป็นแค่ขยะอากาศ

เก็บมาทำไม ให้หนักมือ คลายไป วางไป มันไม่มีอะไรที่จะไขว่คว้าเอามาเป็นเครื่องประเทืองใจใดๆ อะไรได้เลย

ลึกลงไป ถ้ามือมันเจ็บ ทำไมเมื่อคลายมือจากก้อนหิน มือมันจึงหายเจ็บ

ถ้ามือมันเจ็บ เมื่อคลายมือมันหายเจ็บ มือมันก็ต้องหายไปจากตัวเราด้วยซิ

นี่ความจริงที่เราหลงไปกับมือที่เจ็บ

เราเจ็บมือ แต่เราไม่เคยลองหาเหตุแห่งความเจ็บที่มันเกิดขึ้นกับมือ

เราชอบที่จะเชื่อ และยัดเยียดว่ามือของเรานี่แหละเจ็บ

มีมือเป็นเจ้าของมือ มันก็มีเจ็บ นี่เป็นธรรมดาแห่งความหลงที่ยึดว่า เราเป็นเจ้าของมือที่เจ็บ

เราไม่เคยสาวผลไปหาเหตุว่ามือ มันก็เป็นสมมุติที่เราหลงไปคิดว่ามันเป็นมือจริงๆ ของเรา

มือเราเจ็บ เราเจ็บมือ

แต่พอความเจ็บหายไป มือเราดันไม่หายไปด้วย นี่เราตลกไหมที่คิดว่ามือเจ็บ

เป็นเจ้าของเจ็บ เป็นเจ้าของมือ แต่เจ็บหายไปมือดันไม่หาย เจ้าของไม่งงบ้างหรือ

นี่แสดงให้เห็นชัดๆ ว่า มือมันไม่ได้เจ็บ

ที่เจ็บมันเกิดจากใจที่ไปสมมุติเอา ว่ามือเรานี้มันเจ็บ

สาวลงไปหามือ มือก็ไม่มี ที่มีเป็นแค่สมมุติชื่อเรียก

มือไม่มีแต่มือเจ็บ เจ็บนี้ใครมันเจ็บและเจ็บมาจากไหน

เจ็บมันเป็นอากาศที่จรมาแล้วหายไป

หากเข้าใจ เจ็บทั้งหลายมันเกิดที่ใจ ใช่ที่มือ

ลึกลงไปอีก ใจที่มันเจ็บ มันอยู่ไหนหนอ

ใจมันอยู่ตรงไหนของมือหนอ ที่ทำให้มืออันเป็นสมมุตินี้มันเจ็บ

ก้อนหินเจ็บหรือ ก็ไม่ใช่

หนังเจ็บ เนื้อเจ็บ เอ็นเจ็บ กระดูกเจ็บหรือ ก็ไม่ใช่

ทั้งหลายที่รวมกันสมมุติเรียกว่ามือ ก็ไม่มีอะไรเจ็บ

เจ็บไม่ได้อยู่ที่มือ แต่ทำไมไฉนเราจึงบอกว่ากำหินแล้วเจ็บมือ

ใจที่เรายึดว่า เรามีมือ นี่มือเรา เราจึงมีมือให้ใจเจ็บ

เราเคยเจ็บหางไหม นี่ถ้าใครมีหาง ความเจ็บหางมันก็ต้องมีอีก

ตราบใดที่ยึดว่ามี นี่ของเรา นี่เป็นเรา

ความเจ็บปวด ทุรนทุรายจากการมี ย่อมมีเราไปเป็นเจ้าของ

เจ้าของนี้ มันคือใจนี้ ที่ไปหลงว่ามี

ที่ใจมันหลงว่ามี เพราะใจมันไม่เคยอบรมตรงตามความเป็นจริงเลยว่าที่มีนั้น

มันมีเพราะสมมุติมี ปัญหาคือ ใจมันหลงในสมมุติ

และใจมันไม่รู้ว่า สมมุติทั้งหลายมันเป็นอัตตาที่ใจสร้างขึ้นมาให้มันมี

เมื่อใจมี ความท้อแท้สิ้นหวัง เบื่อหน่ายเกลียดชัง มันก็ต้องมี

ที่มีเพราะในมันพ่ายแพ้และหลงกระแส ไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่มี มันเป็นขยะที่ใจมันสมมุติขึ้นมาให้มี

เมื่อมี ใจจึงหลงในสิ่งที่มี เมื่อวางในสิ่งที่มีไม่ได้ ความเจ็บปวดทั้งหลายมันก็เลยมี

อบรมใจมันให้เห็นชัดในสิ่งที่มี ว่าที่มันมี มันเป็นแค่ขยะสมมุติ ใจอย่าไปหลงไหลกระแสแห่งตัณหา ที่ผุดขึ้นมาจากใจไม่รู้จบนักเลย

นี่ใจที่หลงไปในกระแส เรียกว่าใจที่ไหลไปทางสมุทัยล้วนๆ ผลก็เลยทุกข์

หากย้อนกลับมาพิจารณาอบรมใจให้มีปัญญา ด้วยสติและสัมปชัญญะ

กระแสก็จะไหลไปทางมรรค

ผู้ใดเดินทางมรรค ใจย่อมทุเลา เบาบาง จางคลาย จากกระแสแห่งทุกข์ ทุกข์ที่เกิดจากการท้อแท้สิ้นหวัง มันมี เพราะเจ้าของหลงอากาศความคิดว่า เรามี

เช้านี้ ขอสวัสดี ให้ทุกท่านมีแต่ความสุข อย่าได้ตกกระแสทุกข์ เพราะใจที่ยึดสมมุติที่ไม่มีกันอีกเลย

พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง อย่าท้อแท้และสิ้นหวัง ชีวิตนี้มันเป็นของเรา ใช่ของใคร ณ วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง